Onze verhalen: VO

Jeroen van Avermaete wist van jongs af aan: ik word sportdocent. En hij wist ook al meteen waar: in Zeeland. “Ik vind het type persoon hier gewoon het leukst.” Zo geschiede.

Ik ben docent Engels en teamcoördinator. Engels heb ik ooit gekozen als studierichting, maar het ging en gaat me vooral om het docent-zijn. Om de interactie met de pubers, hen wat bijbrengen in normen, waarden en omgangsvormen. Of dat nou in een les Engels, aardrijkskunde of geschiedenis is.

Vaak komen leerlingen naar het maatwerklokaal als ze een probleem of angst hebben of als iets niet zo lekker loopt. Ik ondersteun ze dan om de draad weer op te pakken. Het is zo mooi om te zien hoe blij en trots ze zijn met kleine stapjes voorwaarts. Het betekent veel voor ze, want met elke kleine stap komen ze dichter bij hun uiteindelijke doel.

Het is mooi om te zien hoe nieuwe collega’s van onzeker naar steeds zelfstandiger en proactiever groeien.

Echt betrokken zijn bij leerlingen. Ze individueel bij de hand nemen en coachen om doelen te stellen en behalen. In het regulier onderwijs is daar niet altijd tijd voor, maar bij onze school wel. 

De betrokkenheid ik voel bij mijn leerlingen, voel ik ook onderling bij collega’s. “We zijn met, ik denk, een stuk of zestig collega’s, maar iedereen kent iedereen. Het voelt als familie. Toch zijn we ook kritisch op elkaar: wat kan er beter? Daar staat iedereen voor open. Dat typeert echt onze school. Ik zit hier helemaal op mijn plek.

Tussen de lessen door maakt Maarten ook graag nog een praatje met leerlingen. “Gewoon kort hoor, even in de wandelgangen een ‘hoe is het ermee?’. Je bouwt toch een band met ze op. Dat geldt trouwens ook voor docenten, teamleiders, conciërges en directeuren. Het Zwin en Lodewijk college zijn relatief kleine scholen met een warme, open sfeer. Iedereen kent elkaar en werkt samen. Dat past goed bij mij.” 

Ik heb de overstap gemaakt van het po naar het vo.