Niet ‘ik’ maar ‘wij’
In groep 3, op zesjarige leeftijd, wist Stephanie van der Linden al dat ze juf wilde worden. Inmiddels staat ze 12 jaar voor de klas en geniet ze er nog iedere dag van. Dat komt vooral door de kinderen, maar zeker ook door de school waar ze nu werkt, de Stamperiusschool in Wilhelminadorp.
“Met kinderen, met name het jonge kind, heb ik altijd al affiniteit gehad. Ik sta dan ook voor een groep 1-2 klas, volgend jaar een groep 1-2-3. Het is vooral de onbevangenheid van deze jonge kinderen, zo puur, zo mooi.”
Groep 1-2-3
Hoewel het best een kluif kan zijn om drie groepen in één klas te hebben, ziet Stephanie vooral voordelen. “Groep 3-leerlingen kunnen kleuters die net binnenkomen veel leren, soms beter dan ik dat kan. En andersom zijn groep 3 leerlingen na het tweede jaar niet ineens een ‘schoolkind’. Doordat ze in een 1-2-3 klas zitten, krijgen ze nog lekker veel ruimte om te spelen. Ook om spelenderwijs te verwerken. Dat vind ik iets moois.”
Enthousiasme en trots
Waar Stephanie nog dagelijks blij van wordt, is het spontane enthousiasme van de kinderen. “Dat ze je dolgraag willen vertellen wat ze gisteren gegeten hebben of dat opa op bezoek komt. Dat vind ik zo leuk. Maar ook dat kinderen die ergens mee geworsteld hebben, het uiteindelijk lukt en dat je dan de trots op hun gezicht ziet. Ik denk dat als je dat gevoel kent, het onderwijs iets voor je kan zijn. En als je het niet zeker weet, kun je altijd eens bij ons komen meelopen. Van harte welkom.”
Nieuwe inzichten
Welkom zijn ook altijd nieuwe inzichten. “In onze ‘huishoek’ zag ik kinderen vaak het spel van mama/baby spelen. Ze vonden het leuk, maar ik vroeg me af: leren ze wel genoeg? Afgelopen jaar, toen ik de post-HBO opleiding Kleuterspecialist volgde bij Kleuterrevolutie, bracht ik dit ter sprake en wat blijkt: ze leren er zeker wat van om papa of mama te spelen, maar in baby spelen zit te weinig uitdaging. Dus vervang de baby voor een pop. Dat doe ik sindsdien.”
Stichting Albero Scholen
Juist dat stukje sparren met anderen is wat Stephanie zo waardeert bij haar huidige school. “We zijn een kleine school, maar maken deel uit van de stichting Albero Scholen. Ze organiseren veel overkoepelende activiteiten. We hebben bijvoorbeeld school-overstijgende netwerkgroepen en mogen op verzoek ook af en toe in de klas meekijken bij collega’s. Dankzij de stichting worden we als leerkracht bovendien ontzorgd in randzaken, zoals ICT, wat zorgt voor werkdrukvermindering. Het is hier dus geen ‘ik als school’, maar echt ‘wij als stichting’. Ik heb voorheen ook bij een andere school gewerkt en kan zeggen, dit is echt een krachtige eigenschap van Albero. Ik zit hier helemaal op mijn plek.”
